Ziarnica złośliwa - Pierwotny nowotwór układu chłonnego. Przebieg ziarnicy jest dość długo bezobjawowy, a przerzuty poza układ chłonny występują stosunkowo późno; dlatego nawet późne rozpoznanie choroby stwarza dużą nadzieję na skuteczne leczenie. Terapia ziarnicy złośliwej to przede wszystkim radioterapia oraz chemioterapia, w mniejszym stopniu stosuje się leczenie chirurgiczne.

Dominującą grupą jeśli chodzi o liczbę zachorowań wśród dorosłych jest rasa biała. Wśród dzieci częściej chorują mieszkańcy Afryki i Dalekiego wschodu. W Europie największa zapadalność na ziarnicę złośliwą dotyczy mieszkańców północnych Włoch. Przyczyny: Wirus Epstein - Barr (EBV), uwarunkowania genetyczne. Objawy kliniczne : podwyższona temperatura ciała, spadek wagi ciała, świąd skóry, powiększone węzły chłonne, stan zapalny tworzący się w odpowiedzi na namnażające się komórki nowotworowe.

W ziarnicy złośliwej klinicznie obserwujemy niebolesne powiększenie obwodowych węzłów chłonnych, czasem zrastających się w guzowate pakiety, z towarzyszącymi u około 30% chorych objawami ogólnymi ziarnicy. Najczęściej zajęte są węzły powyżej przepony: szyjne (60-80%), pachowe (20-40%) i śródpiersia (70-90%) oraz rzadziej poniżej przepony: pachwinowe i zaotrzewnowe (10-15%). W przypadku masywnych zmian w śródpiersiu występuje duszność, kaszel i w skrajnych przypadkach zespół żyły głównej górnej. Rzadko obserwuje się postacie pozawęzłowe (5%).

We wczesnym okresie choroby (I i II stopień zaawansowania) u większości chorych (90%) przejście procesu ziarniczego z ogniska pierwotnego odbywa się przez ciągłość na przyległe okolice węzłowe. Zwykle dopiero w późniejszym okresie choroby dochodzi do rozsiewu drogą krwi i występowania zmian
w odległych strukturach limfatycznych i narządach wewnętrznych (np. śledziona wątroba, szpik, kości, ośrodkowy układ nerwowy).

Rokowanie u chorych na ziarnicę zależy od szybkości rozpoznania, określenia zaawansowania i wdrożenia właściwego leczenia (chemioterapia wielolekowa i/ lub radioterapia stosownie do sytuacji klinicznej). Niezwykle ważne jest działanie lekarzy pierwszego kontaktu u chorych z powiększonymi węzłami chłonnymi. U około 50% zdrowych osób często wyczuwalne są węzły szyjne, podżuchwowe lub podbródkowe (miękkie, owalne, płaskie, o średnicy nieprzekraczającej 0,5-1cm) związane z przebytymi zakażeniami w obrębie jamy ustnej i gardła. Węzły o średnicy powyżej 1cm, niezmniejszające się i nieustępujące w okresie 2-3 tygodni po leczeniu przeciwzapalnym należy pobrać do badania histopatologicznego. Prowadzenie dłuższej obserwacji i leczenie takich chorych często zmienianymi sulfonamidami lub antybiotykami jest błędem w sztuce lekarskiej, opóźnia wczesne rozpoznanie i wdrożenie właściwego leczenia i zmniejsza szansę na całkowite wyleczenie.






(Więcej w artykułach na www.nasze-choroby.pl w dziale danej choroby)

podwyższona temperatura ciała, spadek wagi ciała, świąd skóry, powiększone węzły chłonne, stan zapalny